امیر عابدزاده: لقبش مهم نیست، دوست دارم مثل پدرم ماندگار شوم

او که چنین متین، پرمغز و شیوا از رویای یک نسل فوتبالی گفته، امیر عابدزاده است؛ پسر احمدرضا عابدزاده. گلری که حالا همه‌مان به بودنش در تیم‌ملی فوتبال ایران افتخار می‌کنیم. او در گفت‌وگویی مشترک با خبرآنلاین و نشریه دنیای ورزش تورنتو حرف‌هایی زده از هدف‌ها و انگیزه هایش در تیم ملی و برنامه‌هایی که برای آینده اش دارد.

شرایط تیم ملی و شرایط آمادگی خودت را چطور می‌بینی؟
خدا را شکر. اردوی خیلی خوبی است. اردوی دوم بعد از جام جهانی برای آماده سازی جام ملت ها، روز به روز همه بهتر می‌شویم. انگیزه خوب و امکانات هم صحبت کردند روز به روز بیشتر شود و ما و بچه‌ها با روحیه به کارمان ادامه می‌دهیم.

در جام جهانی خیلی خوب بودی و حتی روی نیمکت هم انرژی خیلی بالایی داشتی. از حال و هوای جام جهانی بگو.
خدا را شکر توانستیم بهترین نتیجه تاریخ را در جام جهانی بگیریم. در یک گروه خیلی سخت که خیلی‌ها فکرش را نمی‌کردند و ما و بچه‌ها هر چه در توان داشتیم گذاشتیم تا بتوانیم دستور مربی را اجرا کنیم و فکر می‌کنم یکی از نتیجه‌های مهم کسب این نتیجه همدلی تیم بود که چه کسی بازی می‌کرد یا نمی‌کرد، یک دل بودند و با انرژی در زمین یا بیرون زمین همه با هم بودیم و توانستیم عملکرد خوبی داشته باشیم. ولی خب در بازی آخر یک مقدار بدشانسی آوردیم وگرنه الان راحت صعود کرده بودیم.

فکر می‌کنی جام ملت‌ها هم همان اتفاق بیفتد؟
صد در صد. انگیزه مان خیلی بیشتر است و خیلی درس‌ها یاد گرفتیم از آن رقابت بزرگ و همانطور هم می‌دانید انتظارمان بالا رفته و خب امکانات بهتر شود می‌توانیم با تجربه‌ای که به دست آوردیم روز به روز بهتر شویم و عملکرد خوبی را داشته باشیم و بتوانیم دل مردم را بیشتر شاد کنیم.

جام ملت‌ها در امارات است و نسبت به روسیه آمدنش برای هواداران راحت‌تر است. چه حرفی با هواداران داری؟
واقعا مردم ما نشان دادند حتی با سختی‌هایی که الان هستند همیشه حمایتشان را از ما دریغ نمی‌کنند و همه جوره ما را حمایت کردند. الان هم خوشحالیم که شرایط یک مقدار نسبت به روسیه راحت‌تر است و این امید را داریم که ورزشگاه در امارات پر شود و کلی از مردم و هواداران انرژی بگیریم.

این نسل شما به نظر می‌رسد اراده راسخی دارد که مثل بازیکن‌های جام جهانی ۹۸ به ستاره تبدیل شود.
همه کسانی که اینجا هستند با یک انگیزه بالا آمدند و یک باوری را داریم که بعد هفت سال کار کردن با ثبات مربی مان در تیم ملی به وجود آمده و یک طرز فکر خوبی به ما تزریق شده که ما هم می‌توانیم. یعنی یک باوری آمده که با بزرگترین تیم‌ها بازی کردیم و توانستیم جلوی ان‌ها خیلی خوب باشیم و این نشان می‌دهد که ما هم می‌توانیم و این باور در بچه‌ها هست که چه از لحاظ فردی و چه تیمی ما می‌توانیم به جا‌های خیلی بزرگ برسیم و دل مردم عزیزمان که لایق بهترین‌ها هستند را شاد کنیم.



وضعیت باشگاهیت چگونه است؟
خوشبختانه فصل را خیلی خوب شروع کردیم. الان یک مقطعی هستیم که با رقیب‌های سختمان بازی داریم. اول‌های فصل یک مقدار رقبا راحت‌تر بودند، اما قرعه اینطور است که الان با تیم‌های بزرگتری بازی داریم، ولی خب خدا را شکر تیم شرایط خوبی دارد و من هم همیشه سعی کردم نماینده خوبی برای کشورم در پرتغال باشم و تمام تلاشم را همیشه برای سربلندی کشورم کردم.

یک ماه به جام جهانی مانده بود با پدر شما صحبت می‌کردیم. در اوج ناامیدی آن روز‌ها به تیم ملی خیلی امیدوار بود و اتفاقا یکی از کسانی بود که باور داشت ۴ امتیاز می‌گیریم. این امید از کجا نشات می‌گرفت؟
از من همیشه درباره شرایط اردو می‌پرسید و من برایش توضیح می‌دادم، ولی خب پدرم همیشه از لحاظ فکری و اعتماد بنفس انسان بزرگی بوده و همیشه خودش را بالا می‌داند و به تمام بچه‌هایی که اینجا هستند و کادر فنی باور داشت و سعی کرد این انرژی را به مردم انتقال بدهد که پشت ما باشند. فکر می‌کنم پدرم و بقیه پیشکسوت‌ها این کار را خیلی خوب انجام دادند و به نوعی روحیه خوبی دادند. از تک تک آن‌ها ممنونم و دستشان را می‌بوسم که این انرژی را به ما دادند و مردم پشت ما بودند. مردم به پیشکسوت‌ها اعتماد دارند و یکی از دلایلی که باعث شد ما روحیه بالایی داشته باشیم همین حمایت پیشکسوت‌ها بود. از طرف دیگر یک طرز تفکری هم بین ما بچه‌ها هست که با هم می‌رویم و تا آخرین لحظه می‌جنگیم برای کشور.

پدر خیلی به تو اعتماد دارد و به نظر می‌رسد همه هیجان روز‌هایی که خودش بازی می‌کرد را در دستان تو می‌بیند. همیشه همینطور است و این حس را در پدر و پسری احساس می‌کنی؟
من همیشه گفتم افتخار می‌کنم پدری مثل احمدرضا عابدزاده دارم. باعث غرور من است و همیشه سعی می‌کنم از او یاد بگیرم و واقعا حسی که من دارم وقتی در این مجموعه هستم و عکس پدر به دیوار است به من یک انگیزه خاص می‌دهد که تمام تلاشم را بکنم همانطور که او سال‌ها دل مردم ایران را شاد کرد من هم همین کار را بکنم و باعث افتخار ایران و خانواده‌ام باشم.

درباره تو می‌گویند سبک زندگی ات با دیگر هم نسلانت فرق می‌کند. کتاب‌های خاص ادبیات کلاسیک می‌خوانی، موسیقی خاص گوش می‌کنی. طوری که شاید عده‌ای می‌گویند امیر گوشه گیر است.
نه اصلا گوشه گیر نیستم. من احساس می‌کنم آدم باید خودش را هر روز بشناسد. وقتی خودت را بشناسی، سلیقه‌ها را بشناسی و چیزی که از درون تو را خوشحال می‌کند، باید دنبال آن‌ها بروی. شاید خیلی از مردم طوری باشند که مثلا، چون فلان کس این کار را می‌کند من هم دنبال آن بروم، ولی من دارم این را یاد می‌گیرم و در مسیری افتادم که به دنبال چیزی بروم که خوشحالم می‌کند. اگر فکر می‌کنم یک نوع موسیقی یا یک سبک کتاب من را خوشحال می‌کند دنبال هم بروم. چون فکر می‌کنم کسی که از درون به آرامش برسد می‌تواند در مسیرش راحت‌تر جلو برود و با آرامش به ان چیزی که می‌خواهد برسد.

از احمدرضا پرسیدیم از واژه بچه عقاب خوشت می‌آید، گفت: امیر یک هویت مستقل دارد، یک گلر محبوب است که عابدز صدایش می‌کنند. نه کسی پدرش را می‌شناسد و نه می‌داند عقاب چی هست! خودت چه حسی نسبت به این دو لقب داری؟
من یک طرز تفکری پیدا کردم این است که این بالا یعنی در مغزم خاموش است. یعنی حتی در فضای مجازی یک پست بگذارم صد نفر بیایند لقب مثبت بدهند نمی‌شنوم یا حتی اگر یک لقب بد بدهند باز هم نمی‌شنوم. سعی کردم این بالا (ذهنم) را ساکت کنم و فقط تمرکزم را بگذارم روی چیزی که می‌خواهم؛ به تیمم کمک کنم، سربلندی کشورم و برای تیم باشگاهیم کار کنم و فقط به هدفم فکر کنم و فکر می‌کنم الان اول راه هستم و خیلی نباید به این چیز‌ها توجه کنم. دنبال اصل و نتیجه هستم. این چیز‌ها جزئیات است و برای من مهم نیست که چه کسی چی صدایم می‌کند. باید تمرکزم را روی بازی و پیشرفتم بگذارم و هر روز یاد بگیرم و فکر می‌کنم این مهم است که بعد‌ها مثل الان که همه احمدرضا عابدزاده را با عقاب آسیا می‌شناسند من را هم با یک لقبی بشناسند. الان امیر یا عابدز صدایم می‌کنند، ولی در کل این بالا (ذهنم) خاموش است و نمی‌شنوم.